Willa Zamek, magiczne miejsce w Lanckoronie

0

W Małopolsce znajduje się magiczne miejsce, do którego od lat przybywają ludzie z artystyczną duszą i polotem, mowa tutaj o Lanckoronie. To również moje miejsce, które w ostatnim czasie staje mi się coraz bliższe i coraz bardziej nęci mnie ciekawością, bo jak nie być podsycanym, kiedy praktycznie na każdym kroku jest coś niezwykłego, począwszy od ludzi a skończywszy na przedmiotach.

Dzisiaj podzielę się z Wami kilkoma fotografiami z pobytu w Willi Zamek, to miejsce niezwykłe, od samego wejścia czuć klimat i duszę, nic dziwnego, że od lat przyciąga do siebie ciekawych i kreatywnych ludzi.

Od wejścia zaczynało się intrygująco :)



O pobycie w "Willi Zamek" napisał piękny tekst Marek Grechuta, pod fotografiami będę się nim z Wami dzieliła.



Zanim zaprezentuję następne fotografie wspomnę króciutko o historii tego miejsca.

Jak podaje rodzinne źródło posiadaczy Willi Zamek:

Willa Zamek jest stylową, drewnianą willą z początku XX wieku malowniczo położoną na stoku Lanckorońskiej góry. Otacza ją duży ogród (przez wielu nazywany "zaczarowanym") z licznymi ciekawostkami dendrologicznymi (w tym jedyny w Polsce okaz klonu japońskiego liczący około 100 lat). Wszystko zaczęło się z chwilą, gdy mój pradziad Józef Lorenz pewnego dnia przyjechał do Lanckorony jako inspektor szkolny. Przybył, zobaczył i… zakochał się w tym miejscu tak bardzo, że zapragnął tu pozostać. I tak to dokładnie 5-ego pażdziernika 1913 roku zakupił tu kawał gruntu, na którym znajduje się obecnie nasz dom wraz z założonym przez niego ogrodem. Wkrótce rozpoczął budowę drewnianego domu, stylizowanego na zameczek (stąd też nazwano go "Willa Zamek", a nazwa ta funkcjonuje do dziś. Do nowego domu Józef Lorenz wkrótce sprowadził swoją rodzinę i osiedlili się w Lanckoronie już na stałe. Mój pradziad rozpoczął w Lanckoronie wiele działań społecznych, w które całym sercem zaangażował się zarówno on jak i cała rodzina: założył kółko teatralne, organizował kursy pszczelarskie i ogrodniczo-rolnicze; babcia natomiast zajęła się wynajmowaniem kilku pokoi na poddaszu oraz prowadzeniem tzw. garkuchni dla letników, którzy w okresie międzywojennym zaczęli odkrywać Lanckoronę.

W kilka lat później powstał pensjonat "Tadeusz", gdzie zamieszkał jego syn a mój dziad Tadeusz Lorenz wraz ze swoją żoną Jadwigą Dziewońską, która niedługo przed wybuchem wojny kupiła "Zamek" od swego teścia. Po wojnie pensjonat "Zamek" został przebudowany i powiększony. Sprowadziła się do niego w tamtym okresie moja mama Barbara, wtedy jeszcze, Lorenz… W 1959 wybuchł pożar, w wyniku którego spaliło się całe piętro budynku.

Po odbudowie, dzięki której górna część domu uzyskała swój obecny kształt, rozpoczęła się zupełnie nowa epoka w historii "Zamku". Pięknie zaczął też rozwijać się ogród, do którego wielką miłością zaraziła Mama mego nieżyjącego już ojca - razem poświęcili mu wiele czasu i stworzyli istniejącą do dziś naszą oazę ciszy i spokoju, wciąż dostarczającą niezapomnianych przeżyć estetycznych i rozkoszy obcowania z przyrodą.

Do pensjonatu zaczęła zjeżdżać się wtedy cała śmietanka artystyczna - nie tylko Krakowa. Trudno wymieniać wszystkich, ale wspomnieć należy o wielkim reżyserze Konradzie Swinarskim, Jerzym Radziwiłowiczu, Wojciechu Pszoniaku (przyjeżdżał do nas często, w końcu sam kupił w Lanckoronie chatę) czy profesorze Czesławie Rzepińskim. W latach 80-tych Krystyna Zachwatowicz-Wajda namalowała nasze portrety wiszące obecnie w jadalni.

(źródło: www.willa-zamek.pl)



Takie widoki po przebudzeniu są cudowne, od razu działa wyobraźnia, nic tylko wyjść na taras i uruchomić pokłady wyobraźni wszelakiej, i nie ważna jest tutaj pogoda, która czy dobra czy zła jest kolejnym pretekstem do kreatywności.



Kiedy nie ma chmur z tarasu rozpościera się przepiękna górska panorama. W czasie pobytu, odwiedzający mają za oknami swoich pokoi nieustannie zmieniający się obraz, nic tylko malować, fotografować, pisać, i się zachwycać :) Mnie przypadł taras porośnięty winoroślami, poczułam się jak w baśni, niesamowity klimat…

Marek Grechuta w utworze "Widok z balkonu" tak opisał krajobraz rozpościerający się z tarasu:














A to główny taras, można tutaj kontemplować i podziwiać już nie tylko piękny krajobraz ale również baśniowy ogród.











Posiłek w takiej atmosferze… istna rozpusta duchowa…

Stół nakryty wyostrza łyżki profil
a cerata pod nią błyszczy się w kratkę.
Kształty i wzory, dla których chlorofil
to jest dzbanek na miętową herbatkę.
Widok na stronę dojrzałej przyrody
przesila się w oku w nawałnicę ziół.
Dmą aromatów przezroczyste kłęby,
rozległa forpoczta wyplecionych buł.
Marek Grechuta "Widok z balkonu"









Ogród cudowny, ogromny i pewnie posiadający wiele niespodzianek. Sceneria do enigmatycznych powieści, osobliwych sesji czy tajemniczych kadrów filmowych.









A to my :) i główna prowodyrka Barbara, która jakże skutecznie zaraziła mnie Lanckoroną



Co jakiś czas będę się z Wami dzieliła kadrami z Lanckorony i okolic, a tym czasem zasłuchajcie się w utworze Marka Grechuty

---